Soms is ergens ongemerkt een beplantingsgroep uit de hand gelopen. Opeens gaan daarvoor je ogen open. Heb je dat eenmaal gezien dan gaat het je mate­loos ergeren en daar zit je dan en je vraagt je af wat te doen: de natuur zijn gang laten gaan, een beetje ingrijpen of?? Ja wat??

Kleine veranderingen kunnen grote verbeteringen tot gevolg hebben maar ook het omge­keerde komt voor. Verande­ringen kunnen tegenvallen en een averechts effect hebben. Er zal dus lang moeten worden gedacht, uitvoerig worden nagegaan wat de consequenties zijn. Het gaat vaak niet alleen om die paar plan­ten, maar om de invloed die een wijziging heeft op de schaal van het geheel, op de kleur, ook van een afstand gezien.

In mijn vaste planten border stond al 50 jaar een groep Helenium Moerheim Beauty samen met een goudgele Solidago, oranje Alstroemeria en paars blauwe Salvia superba. Elk jaar hetzelfde vertrouwde geliefde beeld totdat de Heleniums het lieten afweten. Ze werden in het voorjaar opnieuw geplant maar een jaar later waren ze weer verdwenen. Toen bleek dat de oorspronkelijke zon­nige ligging langzamerhand en vrijwel ongemerkt in de schaduw was geraakt van een hoge begroeiing verderop. Dan sta je voor zo’n besluit.

Het vertrouwde beeld opge­ven en iets anders planten was de meest voor de hand liggende oplossing. Door alle omringende soorten iets uit te breiden kon de Helenium vervallen. Verderop werd een Phlox die het niet naar zijn zin had op een te zonnige plek vervangen door de Helenium die onder geen beding mocht worden gemist.

Aconitum Bressingham Spire en Geranium Mrs. Kendall Clark hebben fijn ingedeeld blad. Omdat ze na elkaar bloeien is het geen bezwaar ze in elkaars buurt te zetten. Toch ontstond op die plek behoefte aan een krachtig accent en ik plantte er één exemplaar van Ligularia Des­demona met zijn forse mahoniekleurige blad. Hij voelde zich er helaas niet echt lekker waardoor de slakken hem aanvielen. Vangen lijkt dan eenvoudig maar een mens heeft wel wat anders te doen. Al gauw waren van het mooie blad alleen nog rafels over. Dus.... weg Ligularia.

Je kunt natuurlijk aanvaarden dat dit bij de tuin hoort, dat slakken ook moeten leven, maar bevredigend is anders. Altijd weer leer je planten te zoeken die passen bij ligging, grondsoort en klimaat en geen soorten te dwingen op een plaats waar ze niet horen. Soms loop je jaren lang voor­bij aan een plant zonder hem te zien. En dan opeens op een dag gaan je ogen open en zie je gebruiksmogelijkheden. Zo verging het mij met de Cimicifuga ramosa Atropurpurea. Wonderlijk bijna zwart diep ingesneden blad met in het najaar een sterke rechtop­staande hoge stengel met een crème witte bloem. Zou dat een vervanger van de Ligula­ria kunnen zijn?

Ja! hij was het. Kleine veran­dering maar grote verbete­ring.