Vormgeving en beplanting

De beplanting van de Nieuwe border is samengesteld door Beatrice Krehl, tuinvrouw van 1996 tot 2005.  Het uitgangspunt is het Duitse principe, wat uitgaat van de natuurlijke ontwikkeling van de plant. Planten die van nature ook bij elkaar staan en dezelfde eisen stellen aan grond en licht, worden gecombineerd in de border. De verschillende soorten staan niet in afgebakende groepen zoals in een traditionele Engelse border en mogen tot op zekere hoogte zelf hun plek kiezen. De borders krijgen hierdoor een meer natuurlijk karakter. Deze manier van beplanten is minder onderhoudsintensief, maar vraagt wel meer kennis van de groeikracht en behoefte aan groeiomstandigheden van de plantensoorten. In 2012 is de border gedeeltelijk opnieuw beplant.

De border wordt begrensd door een schutting uit 2011 die bestaat uit planken in Zweeds rood, een verf die in Zweden veel wordt gebruikt voor de houten huizen en het hout een fluweelachtige uitstraling geeft. De planken zijn gepotdekseld; elke  plank is een paar centimeter over de ander gelegd. Normaal gesproken wordt dit systeem gebruikt om bij horizontaal bevestigde planken inwatering te voorkomen. Hier is gekozen voor verticale planken, omdat dit samenvalt met de verticaal gerichte groeiwijze van de meeste beplanting. De elkaar overlappende planken zorgen op zonnige dagen voor een ritmisch spel van schaduwlijnen op de schutting.

Aan de zuidzijde wordt de Nieuwe border begrensd door een terras met een Acer cappadocicum ‘Aureum’. Het blad van deze esdoorn loopt in het voorjaar geel uit, is in de zomer groen en verkleurt in het najaar weer naar geel.

Geschiedenis

Vóór 2000 was hier de Heesterborder. Deze lag tegen de terreingrens aan de westkant en liep door tot de hoek bij de Gemengde border. De Heesterborder was ongeveer 40 meter lang en 5 meter diep met daarin opgenomen het terras met de Acer cappadocicum ‘Aureum’. De heesters waren gekozen met een opeenvolgende bloeitijd; van de Magnolia tot de winterbloeiende Viburnum bodnantense ‘Dawn’. Mien Ruys leerde hier veel over het combineren van heesters. Het geelgroene blad van de Magnolia vond zij bijvoorbeeld niet mooi bij het bruine blad van de Berberis en de roze bloemen van de Viburnum kleurden niet bij de rode bessen van de Cotoneaster. In 2000 heeft de Heesterborder plaats gemaakt voor de Nieuwe border. Alleen het gedeelte aan de zuidkant van de Acer is nog in stand gebleven.  

Ook de Blauwe border lag van 1982 tot 1993 in de omgeving van de huidige Nieuwe border, in het middenterrein. Deze border is evenals de Gele tuin gevormd binnen de ronding van een gebogen larikshaag, een overblijfsel van de Bellen blazen periode. Ook hier werd net als in de Gele tuin gekozen voor beplanting in één kleur. De blauwe border werd gevuld met vaste planten, enkele heesters zoals Hydrangea en Hibiscus, éénjarigen en bollen. Ondanks deze experimenten geloofde Mien Ruys niet zo in borders in één kleur. De verschillende tinten van één kleur passen niet altijd goed bij elkaar. Ook vond zij dat de keuze voor één kleur jezelf teveel beperkt, zeker in een kleinere tuin en had de neiging om bij borders op kleur ‘toch weer uit de band te springen’ met een contrasterende kleur. Hier in de grote ruimte durfde ze de beperking van één kleur wel aan.  In 1993 werd de Blauwe border vervangen door een vak met éénjarigen, dat aansloot op de Grassen. Met de aanpassing van de Rozentuin in 1996 zijn ook de éénjarigen verdwenen en werd dit gedeelte bij het gazon van het middenterrein getrokken.